เรื่องเล่า…เรื่อง ลวดสลิง
ลวดสลิง จากเส้นโลหะที่เราใช้กันอยู่นี้ เป็นการพัฒนามาจากเชือกปอ โซ่เหล็ก ที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในยุคอุตสหกรรม (ศตวรรษที่ 19)
ลวดสลิง นั้นประกอบไปด้วยมัดของเส้นลวดโลหะที่บิดเป็นเกลียว ในสมัยก่อนนั้นใช้เหล็กคาร์บอนต่ำ เหล็กอ่อนในการผลิต ต่อมาในปัจจุบันลวดสลิงเปลี่ยนมาผลิตจากเหล็กกล้า ลวดสลิงนั้นพัฒนามาจากโซ่เหล็กซึ่งมีปัญหาเรื่องการขาดของข้อโซ่ ซึ่งทำให้เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงมากมาย สูญเสียทั้งทรัพย์สินและชีวิตคน ในขณะที่การขาดของเส้นลวดที่ใช้ทำสายลวดสลิงนั้นมีผลน้อยกว่า เนื่องจากยังมีลวดเส้นอื่นที่สามารถรับน้ำหนักได้ แรงเสียดทานระหว่างลวดแต่ละเส้นและมัดเส้นลวดซึ่งเป็นผลมาจากการบิดเกลียว ก็ยังช่วยชดเชยความเสียหายที่เกิดขึ้น
ลวดสลิงที่ทำจากเส้นโลหะนั้น ถูกคิดค้นโดยวิศวกรเหมืองแร่ชาวเยอรมันนาม Wilhelm Albert ในระหว่างปี ค.ศ.1831-1834 สำหรับใช้งานในเหมืองที่เขา Harz ในเมือง Clausthal ประเทศเยอรมนี หลังจาก นั้นก็ได้แพร่หลายไปยังเมืองอื่นๆ เนื่องจากคุณสมบัติของลวดสลิงที่เหนือกว่าเชือกปอ หรือโซ่โลหะที่ใช้ก่อนหน้านั้น โดยลวดสลิงของ Wilhelm Albert ประกอบไปด้วยเส้นลวดที่บิดเกลียวเป็น 6 มัด แล้วก็บิดในอีกทิศทางหนึ่งเพื่อความแข็งแรง พร้อมกับห่อด้วยปออีกครั้งหนึ่ง
หลังจากนั้นไม่นาน Robert Stirling Newall ชาวสก็อตแลนด์ ได้พัฒนาลวดสลิงขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง โดยต่อมาลวดสลิงได้ถูกใช้ในงานระบบขนส่งกำลังทางกลต่าง ๆ และมีการสูญเสียกำลังจากแรงเสียดทานน้อยกว่า ด้วยข้อดีนี้ ทำให้ระบบลวดสลิงถูกใช้ในการส่งกำลังในระยะทางไกลอย่างกว้างขวางซึ่งเป็นตัวช่วยสำคัญในยุคอุตสาหกรรมก็ว่าได้